جنگنده جدید چینی‌ها بالاخره رونمایی شد و در نخستین نگاه به راحتی می‌شود سیمای آشنای جنگنده‌های پنهان‌کار آمریکایی اف22 و اف35 را در ظاهر آن تشخیص داد. اما این جنگنده چه ویژگی‌های بخصوصی دارد؟

به گزارش  خبرآنلاین، ظاهرا شگفتی‌های گاه‌و بی‌گاه صنعت هوایی چین به این زودی‌ها پایانی ندارد. همین چند وقت پیش بود که از احتمال رونمایی از کپی چینی اف22 صحبت کردیم. اما اکنون دیگر رسما می‌دانیم که این جنگنده جدید که فعلا جی31 نام گرفته، کپی مشخصی از اف22 و اف35 است. جالب اینکه چینی‌ها به شکل بانمکی حتی اندک تلاشی برای مخفی کردن این موضوع نکرده‌اند.

جنگنده جدید چینی که رسما چند روز پیش به پرواز درآمد، از نظر ابعاد چیزی است بین اف22 رپتور و اف35 که بال‌ها و دم اف35 را به ارث برده و دماغه و کابینش هم به شدت یادآور اف22 است. زمانی که لاکهید اف35 را طراحی می‌کرد، یکی از ملزومات طرح، نشستن و برخاستن هواپیما در باند کوتاه بود؛ برای همین هم این شرکت ناچار شد فن (پروانه) بزرگی را وسط بدنه هواپیما جای دهد. همین موضوع هم محدودیت‌های زیادی برای جنگنده به وجود آورد. اما اگر قرار بود اف35 بدون این محدودیت‌ها طراحی شود، چیزی می‌شد شبیه همین جنگنده جدید چینی!

پهنای بال جی31 ظاهرا حدود 11.5 متر و شبیه اف35 است. بدنه کلی جنگنده نیز به وضوح از اف 22 کوچک‌تر است. بال‌ها پس‌گرایی کمتری دارند و شکل کلی آن‌ها هم برخلاف بال‌های ذوزنقه‌ای شکل اف22 پس‌گرایی لبه فرار بیشتری دارند. دم جنگنده اگرچه از رپتور کوچک‌تر است، اما ظاهر آن که شباهت زیادی به دم اف22دارد.

این جنگنده برخلاف اف35 از دو موتور نیرو می‌گیرد. حتی بعید نیست که جنگنده از گونه اصلاح شده‌ای از موتورهای آر-دی-33 جنگنده میگ29 مثل آر-دی-93 استفاده کند؛ همان موتوری که در اصل قرار بود برای جنگنده مشترک چین و پاکستان یعنی جی‌اف17 استفاده شود.

در زیر بدنه جنگنده محفظه جنگ‌افزاری درازی واقع شده که احتمالا فضای بیشتری از اف35 برای حمل سلاح در خود دارد. اما گذشته از همه این‌ها همان‌طور که پیش از این هم اشاره کردیم، به هیچ شکلی نمی‌شود جی31 را رقیب جنگنده پیشین چینی‌ها یعنی جی20 به شمار آورد. جی20 به مراتب بزرگ‌تر از جی31 طراحی شده و حتی می‌شود گفت بزرگ‌ترین جنگنده پنهان‌کاری است که می‌شود تصورش را کرد.

پژوهشگران دندانی قدیمی از ۶۵۰۰ سال پیش کشف کرده‌اند که با موم زنبور عسل پر شده بود. به نظر می‌رسد که این قدیمی‌ترین سند دندانپزشکی در اروپا باشد.

تکه‌ای موم بر روی دندانی از زمان ما قبل تاریخ نشان می‌دهد که حتی در دوران عصر حجر نیز انسان‌ها دندان‌های خود را پر می‌کردند. دانشمندان این سند را با کمک تکنولوژی اشعه‌ی مادون قرمز و توموگرافی مورد بررسی قرار دادند.

موم زنبور عسل به عنوان کاهش دهنده‌ی درد

 پژوهشگران در کشور اسلوونی یک استخوان فک همراه با یک دندان از ۶۵۰۰ سال پیش یافتند که با موم زنبور عسل پر شده بود. فردریکو برناردینی، مدیر تیم علمی مرکز بین المللی فیزیک نظری در شهر تریست (ایتالیا) در این‌باره گفت: «این کشف، قدیمی‌ترین سندی است که نشان می‌دهد دندانپزشکی در اروپای ما قبل تاریخ وجود داشته است. علاوه بر این، این تکه‌ تاریخی نشان می‌دهد که ماده‌ی پرکننده‌ی دندان عملکرد درمانی داشته و درد را کاهش می‌داده».

پژوهشگران نتایج کشفیات خود را در نشریه‌ی علمی „PlosOne“ منتشر کرده‌اند.

مته‌ دندانپزشکی حدود ۹۰۰۰ سال پیش در پاکستان

 دانشمندان معتقدند که دندان مورد نظر، یا کمی قبل و یا کمی پس از مرگ صاحب آن با موم پر شده اما آنها قادر به نام بردن زمانی دقیق نیستند. پژوهشگران می‌گویند، اگر این عمل قبل از مرگ فرد انجام شده باشد، نشان دهنده‌ آن است که ماده‌ پرکننده‌ دندان به منظور خاصی به کار گرفته شده است: کاهش درد و جلوگیری از ترک دندان.

پژوهش‌های قبلی نشان داده ‌بودند که حدود ۹۰۰۰ سال پیش دندانپزشکان از مته‌‌ دندانپزشکی استفاده می‌کردند. تیمی علمی از دانشگاه Poitiers فرانسه در منطقه‌ بلوچستان در پاکستان، دندان‌هایی آسیا پیدا کردند که دارای سوراخ‌های ایجاد شده توسط مته دندانپزشکی بودند. آنها نتایج تحقیق خود را سال ۲۰۰۶ در نشریه‌ علمی „Nature“ منتشر کردند.

کارشناسان ناسا با استفاده از قدرت دید تلسکوپ های فضایی «اسپیتزر» و «هابل» اجرام فضایی را رصد کرده اند که ممکن است دور دست ترین کهکشانی باشد که تاکنون مشاهده شده است . نور متصاعد از این کهکشان مربوط به دوران نوپایی آن است که با احتساب عمر تقریبی فضا می توان گفت به ۱۳ میلیارد و ۷۰۰ میلیون سال پیش برمی گردد، یعنی زمانی که از عمر فضا فقط ۵۰۰ میلیون سال می گذشت.
 
وب سایت رسمی ناسا می افزاید که این کهکشان در دورانی شکل گرفته و وجود داشته که به گفته دانشمندان، عالم فضا درحال عبور از دوران تاریک خود بود. در این دوران فضا از یک گستره تاریک و بدون ستاره به عالمی مملو از کهکشانهای نورانی و قابل رویت بدل شد. کشف این کهکشان دور دست و کم نور می تواند دریچه ای باشد به سوی شناخت بخش های دست نیافتنی و دورانهای بسیار کهن در تاریخ فضا.
 
دانشمندان علوم فضایی می گویند که این کهکشان دور دست ترین اجرام یا توده های نورانی است که تاکنون رصد شده است.ادامه پژوهش درمورد این کهکشان و موارد مشابه دیگر می تواند در شناخت بهتر از مراحل اولیه شکل گیری اجرام آسمانی و کهکشانها و پایان یافتن دوران تاریک فضا کمک موثری بکند.
 
نور متصاعد شده از این کهکشان حدود ۱۳ میلیارد و ۲۰۰ میلیون سال نوری طول کشیده تا به تلسکوپ های ناسا برسد. به زبان دیگرT نوری که از این کهکشان توسط تلسکوپ های «اسپیتزر» و «هابل» دریافت شده متعلق به زمانی است که عالم فضا کمتر از چهار درصد از عمر امروزی خود را داشت.
 
برخلاف موارد دیگری که در گذشته کهکشان هایی با این فاصله و عمر تقریبی رصد شده بودند این کهکشان در تمام طول موج ها و یا رنگ های مختلف که اشیای نورانی را تشخیص می دهندT رصد شده است. تلسکوپ «هابل» در چهار طول موج یا رنگ مختلف این کهکشان را مشاهده کرده و سپس تلسکوپ « اسپیتزر» نیز در طول موج پنجم وجود این کهکشان را تایید کرده است. به این ترتیب کارشناسان موسسه فضایی آمریکا -ناسا - با قاطعیت می توانند وجود و فاصله این کهکشان را تایید کنند.
 
اجرامی را که دریک چنین فاصله طولانی از زمین قرار دارند به سختی می توان با دقت تلسکوپ های امروزی مشاهده کرد. دانشمندان برای رصد این کهکشان های قدیمی و دوردست از روشی که رصد کردن براساس جاذبه نامیده می شود استفاده می کنند.
 
براساس این روش علمی که آلبرت انیشتن حدود صد سال پیش آن را پیش بینی کرده بود، نیروی جاذبه اجرامی که جلوی مجموعه دیگر قرار گرفته اند نور اجرام موجود در پس زمینه را تغییر می دهد. در این مورد اخیر وجود یک کهکشان پهناور بین کهکشان ما و کهکشان قدیمی که اخیرا رصد شده است باعث شده بود که نور متصاعد شده از آن تقویت شده و امکان دیدن آن تقریبا پانزده برابر افزایش یابد.
 
به نوشته وب سایت رسمی ناسا دانشمندان معتقدند که این کهکشان در زمانی توسط تلسکوپ های فضایی رصد شده است که عمر آن حدود دویست میلیون سال بوده است. در همین حال به نظر می رسد که کهکشانی کوچک و بسیار فشرده ای است که گستره و حجم آن حدود یک درصد از اندازه کهکشان راه شیری است.
 
براساس فرضیه های علمی موجود قاعدتا اولین کهکشان هایی که شکل می گرفتند، بسیار کوچک بوده و در طول زمان بر اثر جذب یکدیگر به ابعادی می رسیدند که مشابه کهکشان های امروزی است.
 
دانشمندان علوم فضایی امیدوار هستند که با به کار افتادن تلسکوپ بعدی به نام «جیمز وب» که در سال ۲۰۱۸ راه اندازی خواهد شد، مطالعات و دانش خود از زمان و نحوه شکل گیری اولین ستاره ها و کهکشان ها را توسعه دهند. به احتمال زیاد این کهکشان دور دست و کهنسال که اخیرا کشف شده یکی از اهداف مهم در این برنامه های مطالعاتی خواهد بود.

در میانه دهه 1930/1310 فیزیک‌دانان تصور می‌کردند که همه ذرات زیر اتمی را می‌شناسند و پروتون، نوترون و الکترون‌ها یک اتم را تشکیل می‌دهند.

اما این رویا خیلی طول نکشید و در 1936/1315 میون کشف شد، ذره جدیدی که وقتی ایزیدور ایزاک رابی (برنده نوبل فیزیک) وقتی از یافتن آن مطلع شد، کنایه مشهورش را این‌چنین بیان کرد: «این از کجا پیدایش شد؟»

تازگی شواهدی منتشر شده که نشان می‌دهد ممکن است یک بوزون جدید وجود داشته باشد که در هیچ جای مدل استاندارد فیزیک ذرات بنیادی وجودش پیش‌بینی نشده است. اگر وجود این ذره خارج از مدل استاندارد به اثبات برسد، آن‌وقت دوباره باید یک فیزیک‌دان پیدا شود و بگوید: «این از کجا پیدایش شد؟»

بوزون سبک و جدیدی که فعلاE38 نامیده می‌شود، در انتظار بررسی‌های بیشتر و تائید از سوی منابع رسمی و مستقل به سر می‌برد. این بوزون در شتاب‌دهنده ذرات ابررسانای نوکلوترون در موسسه مشترک تحقیقات هسته‌ای در دوبنا کشف شده که نزدیک شهر موسکو است.

بر اساس مقاله‌ای که در پایگاه علمی arxiv منتشر شده، فیزیک‌دانان روس این ذره را در پی برخورد دو پروتون و در محدوده جرمی 38 مگا الکترون‌ولت (هر الکترون‌ولت برابر 1.6 ضرب‌در 10 به توان منفی 19 ژول است)کشف کرده‌اند که فقط از جرم نوترینو و جفت‌ذره الکترون-پوزیترون بیشتر است. آن‌ها هم‌چنین در این مقاله ادعا کرده‌اند که این ذره رفتاری شبیه بوزون دارد.

این درحالی است که تاکنون پیش‌بینی‌های مدل استاندارد تا به حال با کشف‌های زیادی به حقیقت پیوسته و بر اساس این مدل سبک‌ترین بوزون، پایون با جرمی در حد 135 مگا الکترون‌ولت است.

هرچند هنوز تا تائید این ذره راه درازی مانده، اما طی شصت سال گذشته، این محدوده از انرژی برای جستجوی ذره جدیدی بارها و بارها جستجو شده و جالب این‌که در چندین مورد، نشانه‌هایی از ذره‌ای سبک‌وزن نیز یافت شد. این ذره پایدار نیست و نیمه‌عمر کوتاهی دارد که پس از واپاشی به تولید دو کوارک منجر می‌شود.

اگر این ذره فاقد بار الکتریکی و پایدار بود، می‌توانست کاندیدای اول ماده تاریک باشد، اما افسوس که این‌طور نیست.....

فصل اول: اشخاص
در یك تقسیم بندی سنتی اشخاص به 2 دسته تقسیم می‌شوند:
1- اشخاص حقیقی (طبیعی): كه همان افراد انسانی را شامل می‌شوند كه می‌توانند صاحب حق و تكلیف شوند.
2- اشخاص حقوقی: این اشخاص در مقابل اشخاص حقیقی قرار می‌گیرند و این اشخاص، موجودات اعتباری هستند، لذا تا زمانی كه قانون این شناسایی را انجام نداده است. شخصیت حقوقی به وجود نمی‌آید.
از این تعریف یكی از عمده تفاوتهای، شخص حقوقی و شخص حقیقی معلوم می‌گردد. چرا كه شخص حقیقی به محض تولد و حتی جنین به شرطی كه زنده متولد شود، متمتع از حقوق مدنی است و هیچ كس چه شخصاً، چه توسط قرار داد و چه قانون نمی‌تواند این حق را از شخص حقیقی بگیرد و استمتاع از حقوق مدنی نیاز به شناسایی قانون ندارد [هر چند قانون یا قرار داد جزئاً می‌تواند این شخص را از اعمال و یا بعضاً از دارا شدن حقوق مدنی ممنوع كند ولی در هر حال این موارد جنبه استثنایی دارند. در حالیكه شخص حقوقی برای اینكه بتواند از حقوق مدنی متمتع شود نیاز به شناسایی قانون دارد.

دانشمندان سازمان ناسا می گویند تصاویری که مریخ‌نورد ِ«کنجکاوی» از سطح  این سیاره به زمین فرستاده، نشان می‌دهند که در زمانی بسیار دور٬ جریان آب بر روی سطح این سیاره وجود داشته است.

به گزارش سرویس بین الملل انتخاب به نقل از خبرگزاری رویترز، دانشمندان ناسا اعلام کرده اند که این تصاویر، سنگ ریزه های درشتی را با لبه های صیقل شده و گرد نشان میدهد که به صخره ها چسبیده اند.

دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که این سنگ ها را جریان رودخانه به این قسمت از کره مریخ آورده و به احتمال زیاد، محل فرود مریخ نورد ِ کنجکاوی بر روی این سیاره،  نقطه تلاقی چند رودخانه بوده‌است.

به گفته‌ی دانشمندان ناسا در کاوش‌هایی که قبلا بر روی مریخ انجام شده نشانه‌هایی از وجود آب به دست آمده بود اما تصویرهای جدید در نوع خود تاکنون بی‌نظیر بود‌ه‌اند.
ویلیام دیتریش، پژوهشگر دانشگاه کالیفرنیا که در ارزیابی علمی یافته‌های "کنجکاوی" همکاری دارد احتمال می‌دهد لایه‌های رسوبی که در عکس‌های تازه قابل تشخیص هستند میلیاردها سال عمر داشته باشند. او می‌گوید شکل و اندازه‌ی سنگ‌ریزه‌ها تصویری از شدت جریان آب و مسافتی را که پیموده‌اند در اختیار ما قرار می‌دهد.

دانشمندان با تحلیل عکس‌های جدید برآورد می‌کنند رودخانه‌ای که بسترش دیده می‌شود حدود یک متر عمق و ۹۱ سانتی متر در ثانیه سرعت داشته است.